kraj, to inne kocie obyczaje.

Jesień w Azji to pora deszczowa. Po południu spadł deszcz, ciepły i miły, ale bardzo intensywny. Spacerowaliśmy sobie właśnie po parku. Zupełnie nieznani nam ludzie zaprosili nas do plastikowego namiotu, który okazał się bardzo prowizorycznym posterunkiem policji. Deszcz przeczekalismy z trzema tajskimi chłopakami, dwiema uczennicami w mundurkach oraz inną parą turystów. Jeden z Tajów miał świnkę morską. Świnka mieszka w bawełnianym woreczku i chyba lubi spacery po parku. A skoro jesteśmy już przy zwierzętach to widzieliśmy już sporo ciekawych ptaków, jakiegoś legwana-gałgana, prawie białą wiewiórkę i jaszczurki, które są wszędzie w tropikalnych krajach Azji.

Każdy kto jeździ tu i tam czasem musi zmierzyć się z trudnymi zadaniami. Zostawiłam Adama przed sklepem. Po chwili wychodzę i słyszę: Spłoszyłaś je!. Faktycznie, siedem czy osiem dziewcząt w jednakowych mundurkach w postaci popielatych żakietów z naszytym logotypem szkoły rozpełzło się i schowało za zaparkowanymi nieopodal skuterami. Pierwszy dzień i już tyle fanek? Dziewczęta w końcu nabierają śmiałości, znowu zbijają się w grupkę i podchodzą. Ale nic nie mówią, tylko okazują kartkę, na której jest napisane w jakiej szkole się uczą i że chcą z nami zrobić wywiad, który okazał się raczej ankietą, jakimś wstępem do przyszłych badań. Ja zgadzam się od razu, bo zawsze zgadzam się na tego typu zadania. Zaczynam wypełniać. Na kartce formatu A4 ktoś równym, bardzo starannym pismem zapisał pytania. Po chwili orientuję się, że kartka jest odbita na ksero... bardzo to dziwne w dobie powszechnej komputeryzacji. Ale nic to, wypełniam. Czy byłaś kiedyś w innym mieście? Byłam, nie raz, piszę yes. Jakie miasto lubisz? Pytanie rzeka. W głowie Warszawa toczy bój z Amsterdamem o palmę pierwszeństwa na rondzie De Gaulla, już mam zapisywać... a studentka podpowiada: Bangkok! No jasne, że Bangkok moim ulubionym miastem jest! Przyjechałam wczoraj, nie jeszcze nie wiem, oprócz tego jak dojść do sklepu, ale zapisuję Bangkok. Odpowiadam na kolejne pytania, kątem oka widzę, że Adam dostał swoją ankietę, ale pytnia ma inne. I wtedy jedna ze studentek podaje mi swój różowy telefon... po drugiej stronie pani nauczycielka pyta czy mogę udzielić pomocy studentkom i wypełnić ankietę. w słuchawce trzeszczy, skrzypi, ledwo co słyszę, więc na wszystko się zgadzam. Studenki są szczęsliwe, biją prawo, praca domowa odrobiona.

Wieczorem idziemy jeszcze coś zjeść, bo tajska kuchnia wciąga. Wybór pada na miniaturową knajpkę Joy Luck Club - na ścianach obrazki, płyty, klimat rodem z prawego brzegu Wisły. Na półeczkach maskotki i figurki. Z głośników sączy się wspaniały blues. Pośród tego wszystkiego przemiła pani, pełniąca rolę kucharza i kelnera w jednym. Na stół wjeżdżają lokalne specjały, zaś na osobym talerzyku podano ryż... ale nie byle jaki to ryż bo ziarenka ułożono w kształcie misia... i jak tu jeść, od głowy nie wypada zaczynać, może więc od nogi... trudny wybór.

miejscu.

Wodny bazar to miejsce,w którym handel odbywa się na wodzie. Oczywiscie tylko częściowo, bo stragany z koszulkami, sukienkami, szeroką i pełną nieskończonych pomysłów paletą durnistojek okolicznościowych, zajmuje wybetonowany brzeg. Na wąskich łódeczkach starsze kobiety, w słomianych kapeluszach, sprzedają owoce lub gotują, a potrawy lądują na stołach przybrzeżnych barów. Można jeść śmiało, choć dobrze też zachować umiar. Na bazarze jest sporo wyrobów z kokosa - wymyślne torebki i biżuteria. W natłoku wszędobylskiej tantety, prezentują się wyjątkowo dobrze.

Każdy bazar daje możliwości zrobienia czegoś mniej lub bardziej dziwnacznego. Na przykład zdjęcia z wężem. Siedzi pan z wężem na szyi, wąż raz po raz wystawia rozdwojony język i posykuje. Jednak nie, jednak podziekujemy. Wolimy koty.

Wizyta na bazarze kończy się przejażdżką długa łodzią. Słowo o silnikach, które są w takich łodziach zamontowane. Duża bryła, która robi mnóstwo hałasu, wygląda jakby wyciągnięto ją z jakiegoś dużego pojazdu. W wodzie na długim pałąku zanurzona jest śruba. Łódka płynie z naprawdę dużą szybkością i jest przy tym bardzo zwrotna. Woda chlapie na prawo i lewo, my mamy frajdę i cieszymy się z tej przejażdżki jak dzieci. Cały czas obserwuję filipińską rodzinią - najedli się, kupili nowe koszulki i natychmiast je założyli, bazarek ich nie interesował, pływanie łódką tez jakoś nie przypadło chyba do gustu. Do nikogo się nie uśmiechali. Do widzenia tez raczej nie powiedzieli.

kierowca ani myśli go używać. Dogadujemy się więc z dwiema dziewczynami z Danii, które też szukają transportu do centrum i jedziemy razem na Khao San Road, ulicę opisywaną jako mekkę backpackerów, porównywaną z ulicą Thamel w Kathmandu. Porównanie jest niecelne! Bo Thamel jest dużo bardziej przyjemnym miejscem. Khao San jest takim Stadionem Dziesięciolecia - stragany z koszulkami, majtkami, możliwość podrobienia dokumentów na życzenie - od legitymacji studenckiej, przez prawo jazdy (z wyglądu bardzo lewe), po identyfikator pracownika linii lotniczych. Do tego nieustanne nawoływania naganiaczy z salonów masażu, knajpek i innych przybytków. Od nadmiaru głowa nie boli ale jednak to miejsce w ogóle mi się nie podoba. Ma jakiś taki dekadencki charakter. I jest całkowicie pozbawione duszy. Za dużo tu hałasu, zgiełku, komercji, nastawienia na szybki zarobek. No i samo słowo backpaker traci swoje znaczenie. Mijamy rodziny z dziećmi jeżdżącymi jeszcze w wózkach. Mijamy panów w wieku drugiej młodości, którzy zapewne nie przyjechali do Tajlandii oglądać świątyń.

dachy, których zewnętrzne krańce wyginają się ku górze. W tajskich budowlach końcówki są szpiczasto zakończone, zaś dachy są wyglądają jakby były na siebie ponakładane. Ściany zdobią kolorowe szklane paciorki i maleńkie lusterka, zanużone w złotej elewacji. Nie mogę otworzyć oczu, bo razi mnie światło, ale nie wiem, czy to dlatego, że jest tak jasno, czy dlatego, że dookoła mnie wszystko opływa w złoto.

Wewnętrzne ściany bocznych podcieni wymalowano w sceny religijne - wszystko jest przedstawione niezwykle detalicznie, z dbałością o każdy szczegół. Piękna ręczna robota. Główną atrakcją pałacu jest świątynia Wat Phra Kaeo, zwana także królewską kaplicą Szmaragdowego Buddy. Na samym szczycie złotego ołtarza o kształcie piramidy, w oszkolnej szafce, mieści się figura Buddy - zielona w złotych szatach i w złotym nakryciu głowy. Budda, podobnie jak obraz Matki Boskiej z Jasnej Góry raz na jakiś czas jest przebierany. W zależności od pory roku można zobaczyć go w innym stroju, a szat na zmianę ma trzy. Do środka nie wolno wejść w butach, nie należy też wystawiać stóp w kiedynku posągu, który jest najbardziej czczonym posągiem Buddy w Tajlandii.

Można by dyskutować, czy Pałac jest wielką sztuką, czy nie, czy jest to kicz, czy jednak wyjątkowe dzieło. Mnie się bardzo podoba. Gdyby tylko nogi tak nie nie bolały. Poddaję się, wsiadam do wodnego tramwaju i płynę do hotelu trochę odpocząć.

r: A ja udaję się do Wat Pho, w końcu niedziela jest, więc jeśli zwiedzać swiątynie, to dziś. W Wat Pho spoczywa sobie wielki, 43m Budda - to on jest tu gwiazdą atrakcji i ściąga do monastyru tłumy. Reszta kompleksu jest jednak niemniej ciekawa, za to zdecydowanie mniej zatłoczona, a więc i bardziej klimatyczna. Buddów różnych postaci jest tu mnóstwo, ich pozłacane posągi ciągną się nieprzerwanie wzdłuż ścian wewnętrznych dziedzińców. W kaplicach czekają Buddowie specjalni, otoczeni nadzwyczajnym kultem. Najwyrazniej jednak tajska niedziela nie jest dniem pielgrzymek i można siąknąć atmosferę świątyń w spokoju, kontemplując padający na zewnątrz deszcz.