pięknie.

Singapur - miasto państwo przywitało nas lekko pochmurnym niebem, ale i tak było gorąco. Zrobiliśmy sobie spacer do China Town, napotykając czynną świątynię, obejrzeliśmy zatokę Marina Bay - tutaj skupiają się szklane domy - biurowe różnych wielkich firm oraz przedziwny budynek - na trzech wieżowcach zbudowano łódź - z dołu widać, że na łodzi rosną palmy.

Singapur jest i chiński i europejski - stara architektura przeplata się tu z nowym i na wszystko jest miejsce. Ludzie tutaj mili, sympatyczni, pomocni. No i mówią po angielsku co zdecydowanie ułatwia kontakt.

Przed odlotem poszliśmy jeszcze coś zjeść - w moim przypadku skończyło się na pierożkach momo, które były moim ulubionym obiadem, śniadaniem i kolacją podczas podróży po Chinach. Nie mieliśmy zbyt dużo czasu, żeby dowiedzieć się więcej o lokalnej kuchni, ale jest ona bardzo bogata, jak w ogóle cała kuchnia Azji.

Singapur,oprócz nowoczesności (szklane wieżowce, metro bez motorniczego) to również centra handlowe. Warszawska Arkadia to po prostu mały pipek. Sporo tu sieciówek, ale też ekskluzywnych butików, których na przykład brakuje Warszawie. W jednym z takich malli kupiliśmy sobie ajpada (co by książek nie dźwigać) - w Singapurze na lotnisku zwracają równeż VAT, więc zakupy są bardziej opłacalne niż w Europie.

Przed odjazdem na lotnisko poszliśmy jeszcze posiedzieć nad zatoką. Zasnęłam na ławce, potem spałam jeszcze w metrze. A potem polecieliśmy do Tajlandii.

kraj, to inne kocie obyczaje.

Jesień w Azji to pora deszczowa. Po południu spadł deszcz, ciepły i miły, ale bardzo intensywny. Spacerowaliśmy sobie właśnie po parku. Zupełnie nieznani nam ludzie zaprosili nas do plastikowego namiotu, który okazał się bardzo prowizorycznym posterunkiem policji. Deszcz przeczekalismy z trzema tajskimi chłopakami, dwiema uczennicami w mundurkach oraz inną parą turystów. Jeden z Tajów miał świnkę morską. Świnka mieszka w bawełnianym woreczku i chyba lubi spacery po parku. A skoro jesteśmy już przy zwierzętach to widzieliśmy już sporo ciekawych ptaków, jakiegoś legwana-gałgana, prawie białą wiewiórkę i jaszczurki, które są wszędzie w tropikalnych krajach Azji.

Każdy kto jeździ tu i tam czasem musi zmierzyć się z trudnymi zadaniami. Zostawiłam Adama przed sklepem. Po chwili wychodzę i słyszę: Spłoszyłaś je!. Faktycznie, siedem czy osiem dziewcząt w jednakowych mundurkach w postaci popielatych żakietów z naszytym logotypem szkoły rozpełzło się i schowało za zaparkowanymi nieopodal skuterami. Pierwszy dzień i już tyle fanek? Dziewczęta w końcu nabierają śmiałości, znowu zbijają się w grupkę i podchodzą. Ale nic nie mówią, tylko okazują kartkę, na której jest napisane w jakiej szkole się uczą i że chcą z nami zrobić wywiad, który okazał się raczej ankietą, jakimś wstępem do przyszłych badań. Ja zgadzam się od razu, bo zawsze zgadzam się na tego typu zadania. Zaczynam wypełniać. Na kartce formatu A4 ktoś równym, bardzo starannym pismem zapisał pytania. Po chwili orientuję się, że kartka jest odbita na ksero... bardzo to dziwne w dobie powszechnej komputeryzacji. Ale nic to, wypełniam. Czy byłaś kiedyś w innym mieście? Byłam, nie raz, piszę yes. Jakie miasto lubisz? Pytanie rzeka. W głowie Warszawa toczy bój z Amsterdamem o palmę pierwszeństwa na rondzie De Gaulla, już mam zapisywać... a studentka podpowiada: Bangkok! No jasne, że Bangkok moim ulubionym miastem jest! Przyjechałam wczoraj, nie jeszcze nie wiem, oprócz tego jak dojść do sklepu, ale zapisuję Bangkok. Odpowiadam na kolejne pytania, kątem oka widzę, że Adam dostał swoją ankietę, ale pytnia ma inne. I wtedy jedna ze studentek podaje mi swój różowy telefon... po drugiej stronie pani nauczycielka pyta czy mogę udzielić pomocy studentkom i wypełnić ankietę. w słuchawce trzeszczy, skrzypi, ledwo co słyszę, więc na wszystko się zgadzam. Studenki są szczęsliwe, biją prawo, praca domowa odrobiona.

Wieczorem idziemy jeszcze coś zjeść, bo tajska kuchnia wciąga. Wybór pada na miniaturową knajpkę Joy Luck Club - na ścianach obrazki, płyty, klimat rodem z prawego brzegu Wisły. Na półeczkach maskotki i figurki. Z głośników sączy się wspaniały blues. Pośród tego wszystkiego przemiła pani, pełniąca rolę kucharza i kelnera w jednym. Na stół wjeżdżają lokalne specjały, zaś na osobym talerzyku podano ryż... ale nie byle jaki to ryż bo ziarenka ułożono w kształcie misia... i jak tu jeść, od głowy nie wypada zaczynać, może więc od nogi... trudny wybór.

miejscu.

Wodny bazar to miejsce,w którym handel odbywa się na wodzie. Oczywiscie tylko częściowo, bo stragany z koszulkami, sukienkami, szeroką i pełną nieskończonych pomysłów paletą durnistojek okolicznościowych, zajmuje wybetonowany brzeg. Na wąskich łódeczkach starsze kobiety, w słomianych kapeluszach, sprzedają owoce lub gotują, a potrawy lądują na stołach przybrzeżnych barów. Można jeść śmiało, choć dobrze też zachować umiar. Na bazarze jest sporo wyrobów z kokosa - wymyślne torebki i biżuteria. W natłoku wszędobylskiej tantety, prezentują się wyjątkowo dobrze.

Każdy bazar daje możliwości zrobienia czegoś mniej lub bardziej dziwnacznego. Na przykład zdjęcia z wężem. Siedzi pan z wężem na szyi, wąż raz po raz wystawia rozdwojony język i posykuje. Jednak nie, jednak podziekujemy. Wolimy koty.

Wizyta na bazarze kończy się przejażdżką długa łodzią. Słowo o silnikach, które są w takich łodziach zamontowane. Duża bryła, która robi mnóstwo hałasu, wygląda jakby wyciągnięto ją z jakiegoś dużego pojazdu. W wodzie na długim pałąku zanurzona jest śruba. Łódka płynie z naprawdę dużą szybkością i jest przy tym bardzo zwrotna. Woda chlapie na prawo i lewo, my mamy frajdę i cieszymy się z tej przejażdżki jak dzieci. Cały czas obserwuję filipińską rodzinią - najedli się, kupili nowe koszulki i natychmiast je założyli, bazarek ich nie interesował, pływanie łódką tez jakoś nie przypadło chyba do gustu. Do nikogo się nie uśmiechali. Do widzenia tez raczej nie powiedzieli.